ေကာင္းကင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေနတာ........
ဟင့္အင္း....ေမာ့ၾကည့္တယ္လုိ့ သုံးရေအာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးက ငါ့ေခါင္းေပၚမွာမွမဟုတ္ပဲ။
အၿပာေရာင္လဲ့လဲ့မ်ား သန္းေနမလားလုိ့......................
ငါၿမင္ေနရတာေတာ့ သဲမွူန္ေတြ ဖလမ္းဖလမ္းထေနတဲ့ အဝါေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္။
ပဏာရေနတဲ့ တုိက္ဝါဝါေတြၾကားမွာ.......ငါလည္း မုိးပ်ံေနသူတစ္ေယာက္ပါပဲ
မုိးပြင့္ေလးတစ္ေပါက္တစ္ေလမ်ားက်မလားရယ္လုိ့ လြမ္းမိတယ္.............
(ေၾသာ္.....ခုမွသတိရတယ္....ငါရန္ကုန္ကၿပန္လာတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီပဲ)
အထီးက်န္ပ်င္းေၿခာက္ေၿခာက္နဲ့ ေလးဖင့္စြာ ႏုိးတတ္တဲ့ ဒူဘုိင္းရဲ့ မနက္ခင္းႏုိးစက္သံတစ္ခုက
ရန္ကုန္မနက္ခင္းမွာ ပဲၿပဳတ္လုိ့ေအာ္ေရာင္းတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေလးအသံေလာက္ေတာင္ မသာယာပါလားေနာ္။
အၿပဳံးေတြတပ္ဆင္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
ငါ့ကုိယ္ငါ မလုံၿခဳံမိတာေတာ့ တကယ္ပဲ ခ်စ္သူေရ.......................။
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း မနာလုိစိတ္ၾကီးမားၾကတာတစ္ခုကလြဲရင္ ငါတုိ့လူမ်ဳိးေတြ ရုိးသားၾကပါတယ္။
အၿပဳံးတုေတြနဲ့ ေစ်းၾကီးမိတ္ကပ္ ေရေမႊးေတြသုံးစြဲတတ္တဲ့ မာယာလူသားေတြလုိ့ ဒီကလူေတြကုိမ်ား ငါကင္ပြန္းတပ္ရင္ နည္းနည္းမ်ားလြန္မလား......
တကယ္က ဒီထက္ပုိလိမ့္မယ္ကြယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ငါတုိ့ရန္ကုန္မွာ ဖုန္နံ့ေတြ ရွိမယ္........ေခြ်းနံ့ေတြရွိမယ္......တစ္ခါတစ္ခါရွူရွိုက္ရတဲ့ ကားအိပ္ေဇာနံ့ဆုိးဆုိးေတြရွိမယ္
ေနာက္ၿပီး မသာမယာမ်က္ႏွာေတြနဲ့ အသည္းအသန္ လမ္းလုေလွ်ာက္ေနတဲ့လူေတြရွိမယ္.......
ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ငါတုိ့ေပ်ာ္ႏုိင္ၾကတာပဲ............ဘာလုိ့ဆုိေတာ့ ငါတုိ့ဟာ ၿမန္မာေတြၿဖစ္ေနခဲ့တာကုိး။
ငါးပိစားၿပီး ငရုတ္သီးေတာင့္ကုိက္ေနရရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကတာ........
ငါကေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ အေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။
အင္း................ဒီလုိပါပဲခ်စ္သူရယ္.......
ေရာက္တတ္ရာရာအေတြးတစ္ခုနဲ့တင္ ဒူဘုိင္းကုိ ႏူတ္ခြန္းဆက္ရဦးမယ္..........
ဒါေပမယ့္.....................ငါ....................ၿမန္မာၿပည္ကုိ လြမ္းတယ္ကြယ္.......................။
ဟင့္အင္း....ေမာ့ၾကည့္တယ္လုိ့ သုံးရေအာင္ ေကာင္းကင္ၾကီးက ငါ့ေခါင္းေပၚမွာမွမဟုတ္ပဲ။
အၿပာေရာင္လဲ့လဲ့မ်ား သန္းေနမလားလုိ့......................
ငါၿမင္ေနရတာေတာ့ သဲမွူန္ေတြ ဖလမ္းဖလမ္းထေနတဲ့ အဝါေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးရယ္။
ပဏာရေနတဲ့ တုိက္ဝါဝါေတြၾကားမွာ.......ငါလည္း မုိးပ်ံေနသူတစ္ေယာက္ပါပဲ
မုိးပြင့္ေလးတစ္ေပါက္တစ္ေလမ်ားက်မလားရယ္လုိ့ လြမ္းမိတယ္.............
(ေၾသာ္.....ခုမွသတိရတယ္....ငါရန္ကုန္ကၿပန္လာတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီပဲ)
အထီးက်န္ပ်င္းေၿခာက္ေၿခာက္နဲ့ ေလးဖင့္စြာ ႏုိးတတ္တဲ့ ဒူဘုိင္းရဲ့ မနက္ခင္းႏုိးစက္သံတစ္ခုက
ရန္ကုန္မနက္ခင္းမွာ ပဲၿပဳတ္လုိ့ေအာ္ေရာင္းတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေလးအသံေလာက္ေတာင္ မသာယာပါလားေနာ္။
အၿပဳံးေတြတပ္ဆင္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြၾကားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း
ငါ့ကုိယ္ငါ မလုံၿခဳံမိတာေတာ့ တကယ္ပဲ ခ်စ္သူေရ.......................။
တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း မနာလုိစိတ္ၾကီးမားၾကတာတစ္ခုကလြဲရင္ ငါတုိ့လူမ်ဳိးေတြ ရုိးသားၾကပါတယ္။
အၿပဳံးတုေတြနဲ့ ေစ်းၾကီးမိတ္ကပ္ ေရေမႊးေတြသုံးစြဲတတ္တဲ့ မာယာလူသားေတြလုိ့ ဒီကလူေတြကုိမ်ား ငါကင္ပြန္းတပ္ရင္ နည္းနည္းမ်ားလြန္မလား......
တကယ္က ဒီထက္ပုိလိမ့္မယ္ကြယ္။
အနည္းဆုံးေတာ့ ငါတုိ့ရန္ကုန္မွာ ဖုန္နံ့ေတြ ရွိမယ္........ေခြ်းနံ့ေတြရွိမယ္......တစ္ခါတစ္ခါရွူရွိုက္ရတဲ့ ကားအိပ္ေဇာနံ့ဆုိးဆုိးေတြရွိမယ္
ေနာက္ၿပီး မသာမယာမ်က္ႏွာေတြနဲ့ အသည္းအသန္ လမ္းလုေလွ်ာက္ေနတဲ့လူေတြရွိမယ္.......
ဘယ္လုိပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ငါတုိ့ေပ်ာ္ႏုိင္ၾကတာပဲ............ဘာလုိ့ဆုိေတာ့ ငါတုိ့ဟာ ၿမန္မာေတြၿဖစ္ေနခဲ့တာကုိး။
ငါးပိစားၿပီး ငရုတ္သီးေတာင့္ကုိက္ေနရရင္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကတာ........
ငါကေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ အေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။
အင္း................ဒီလုိပါပဲခ်စ္သူရယ္.......
ေရာက္တတ္ရာရာအေတြးတစ္ခုနဲ့တင္ ဒူဘုိင္းကုိ ႏူတ္ခြန္းဆက္ရဦးမယ္..........
ဒါေပမယ့္.....................ငါ....................ၿမန္မာၿပည္ကုိ လြမ္းတယ္ကြယ္.......................။
July 6, 2013 at 10:09am
No comments:
Post a Comment