ကြ်န္မတုိ့ရဲ့ ရန္ကုန္

တကယ္ေတာ့ အိေရႊရည္ဝင္းဆုိတဲ့ ကြ်န္မက ရန္ကုန္နဲ့ သိပ္ၿပီး အစပ္အဟပ္တည့္လွတဲ့ သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

…… အဲဒီလုိေၿပာလုိ့ ကြ်န္မကုိ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိတဲ့ မိန္းမလုိ့ ထင္ရင္ထင္ၾကလိမ့္မယ္….ဒါေပမယ့္ အခုကြ်န္မသိတဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ ့ၾကီးက ဟုိး ကြ်န္မ တုိ့ ငယ္စဥ္က ရန္ကုန္ၿမဳိ့ၾကီးနဲ့ အဆမတန္ကြာၿခားသြားပါၿပီ….တုိးတက္မွူေတြ မုိးထိတုိက္ၾကီးေတြနဲ့ သန့္ၿပန့္ေက်ာ့ရွင္းသြားတာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့ရွင္….အခုဟာက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀စုႏွစ္ေတြကထက္ကုိ ပုိမုိေဟာင္းႏြမ္းလာခဲ့တာပါ။ ဟုိတုန္းက မိန္းမပ်ဳိေလးဆုိရင္ အခုရွိေနတဲ့ ၂၀၁၁ရန္ကုန္ၿမဳိ့ၾကီးဟာ တြန့္လိပ္ေနတဲ့ အသားအရည္ေတြကုိ အေပါစားမိတ္ကပ္ေတြ သုံးၿပီး တရုတ္ပြင့္ရုိက္ဆင္ေတြဝတ္ထားတတ္တဲ့ ၿပဇာတ္ေတြထဲက ၿပည့္တန္ဆာအုိၾကီးလုိပါပဲ။ ကြ်န္မေၿပာတာ ရုိင္းခ်င္ရုိင္းသြားေပမယ့္ တကယ္ပဲ ကြ်န္မ အဲလုိ ၿမင္မိပါတယ္….ရန္ကုန္ၿမဳိ့ၾကီးထဲကုိ ကြ်န္မစီးလာတဲ့ ေလယာဥ္ၾကီး စဝင္ေတာ့ ငါ့ႏုိင္ငံေရာက္ ၿပီဆုိတဲ့ ပီတိနဲ့ ၿပတင္းကေန ေခါင္းငုံၾကည့္မိတဲ့ ကြ်န္မကုိ အညဳိေရာင္ေၿခာက္ေၿခာက္ လယ္ကြင္းေတြက မ်က္ႏွာညဳိးညဳိးနဲ့ ဆီးၾကဳိၾကပါတယ္။ တခ်ဳိ ့လူေတြကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္ ေရႊဝါေရာင္စပါးခင္းတုိ့ စိမ္းလန္းတဲ့ ပ်ဳိးခင္းတုိ့စသည္ၿဖင့္ေပါ့ေလ….ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မၿမင္ရတာ ကေတာ့ တကယ္ပဲ ညဳိးေၿခာက္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသြ ့ေသြ ့ေတြပါ။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ့ ရဲ့ အထင္ကရ သမုိင္းဝင္တဲ့ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ၾကီးထဲကုိ ေလယာဥ္ၾကီးစဝင္ပါတယ္။ ဖုန္ေတြတက္ၿပီး မွိန္ေဖ်ာ့ေနတဲ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္အိုၾကီးကလည္း ႏွစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေၿပာင္းေၿပာင္း အခုအခ်ိန္အထိ မခ်ိၿပဳံးၿပဳံးၿပဖို့ ၾကဳိးစားေနတုန္းပါ။ ကြ်န္မ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ခန္းမၾကီးကုိၿဖတ္ၿပီး ၿဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ အေကာက္ခြန္ေကာင္တာမွာ အမ်ားနည္းတူ တန္းစီရပါတယ္…..ကြ်န္မအလွည့္ေရာက္ေတာ့ အၿဖဴေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ အေကာက္ခြန္ဝန္ထမ္းေကာင္ေလးက ၿပဳံးၿပီး ေမာ့ၾကည့္ပါတယ္..ၿပီးေတာ့ အစ္မ အခြန္ ေဆာင္ၿပီးၿပီလားတဲ့…ကြ်န္မသတိေမ့ေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီေတာ့ ရုိးရုိးသားသားပဲ အစ္မ မေဆာင္ခဲ့ရဘူး…ၿပန္သြားမွ အစ္မ ေဆာင္လုိက္ပါမယ္လုိ့ေၿပာေတာ့ ေကာင္ေလးက အစ္မရယ္..ဒီေလာက္ၾကာတာေတာင္ မေဆာင္ရေသးဘူးလားလုိ့ဆက္ေၿပာပါတယ္… ကြ်န္မလည္း ေမာင္ေလးေရ…အစ္မၿပန္လာတာ ဒါပထမအေခါက္လည္းမဟုတ္ဘူး အစ္မတကယ္ေမ့သြားလုိ့ပါ လုိ့ေၿပာေတာ့..ဒါၿဖင့္ အစ္မရယ္..အဆင္ေၿပသြားေအာင္ေပါ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကုိလည္း မုန့္ဖုိးေပးခဲ့ပါဦးလုိ့ ေပၚေပၚထင္ထင္ေတာင္းပါေတာ့တယ္….
ဒါကေတာ့ ရန္ကုန္ထုံးစံၿဖစ္ေနတာမုိ့ ကြ်န္မနားလည္ပါတယ္…အင္းေလ ဆုိၿပီး အိတ္ထဲမွာ အသင့္ရွိေနတဲ့ ၂၀တန္တစ္ရြက္ကုိ ထုတ္ေပးေတာ့ ေကာင္ေလးက အစ္မရယ္… ၅၀ေလာက္ေတာ့ေပးပါလုိ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္ရုပ္နဲ့ဆုိပါတယ္…ဘုရားေရ….ကြ်န္မ စိတ္ထဲ ငါ ႏုိင္ငံမ်ား မွားဝင္သလား…ဓါးၿမပဲ အတုိက္ခံေနရတာလားလုိ့ေတာင္ေတြးမိပါေသးတယ္။ စိတ္ထဲက ေအာင့္သက္သက္ရွိသြားရေပမယ့္ ေမာင္ေလးရယ္…အစ္မက ကုိယ့္ႏုိင္ငံကုိယ္ၿပန္ဝင္တာေလ ေနာက္ၿပီး အစ္မမွာ အေကာက္ခြန္ေဆာင္ရမယ့္ဟာလည္း ဘာတစ္ခုမွ မပါဘူး လုိ့ စိတ္ကုိထိမ္းရင္းၿပန္ေၿပာလုိက္ၿပီး ကဲ..ေမာင္ေလး ယူခ်င္လည္းေန..မယူခ်င္လည္း အစ္မမွာေတာ့ အေၾကြမရွိေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ပုိက္ဆံၿပန္သိမ္းေတာ့ အဲဒီေရႊကုိယ္ေတာ္က အစ္မမွာ အေၾကြမရွိလည္းရပါတယ္…ရာတန္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ၿပန္အမ္းေပးပါ့မယ္လုိ့ သူမုိ့ မရွက္မေၾကာက္ေၿပာထြက္ပါသတဲ့။ ဘယ္ႏွယ့္ သူေတာင္းစားေတာင္ ေပးသူၾကည္ၿဖဴမွ ရမယ့္ဟာကုိ။ ကြ်န္မလည္း ေဒါသ ေထာင္းကနဲထြက္သြားၿပီး ဒီမွာ ေမာင္ေလး ဒီပုိက္ဆံကုိ ေမာင္ေလးမယူခ်င္လဲေန..အစ္မကေတာ့ ရာတန္လည္းမလဲႏုိင္ဘူး..ဘာမွလည္း ထပ္မေပးႏုိင္ေတာ့ဘူး..ေအး..အထဲမဝင္ရရင္လည္း အစ္မ ဒီမွာပဲ ထုိင္ေနေတာ့မယ္လုိ့ ဘုေတာလုိက္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာမၾကည္မလင္နဲ့ ရပါတယ္ဆုိၿပီး ကြ်န္မေပးတဲ့ ၂၀ကုိ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းယူလုိက္ပါတယ္..သူကမ္းေပးတဲ့ ကြ်န္မ passportကို စိတ္မသက္မသာလွမ္းယူၿပီးေတာ့ luggageေတြသြားေရြးကာ အၿပင္ထြက္ခါနီး အေပါက္ဝက ေကာင္တာတစ္ခုမွာ အေကာက္ခြန္ေဆာင္ဖုိ့ ပါမပါစစ္ဖုိ့အတြက္ ထပ္တန္းစီရပါတယ္။ အရင္အေခါက္က ကြ်န္မၿပန္လာတုန္းက အဲေလာက္ဇယားမရွုပ္ပါဘူး…ထားလုိက္ပါေတာ့လုိ့ ေတြးရင္းကြ်န္မ အလွည့္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက ကြ်န္မကုိတစ္ခ်က္ ကြ်န္မသယ္လာတဲ့ အိတ္ေတြကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး အစ္မ ဟုိဖက္က အိတ္ကုိ ဖြင့္ေပးပါလုိ့ အသားေရာင္ Pierre Cardinအိတ္ၾကီးဆီ လက္ညဳိးညြန္ၿပပါတယ္။ လာၿပန္ၿပီလုိ့ေတြးမိၿပီး ေဒါသကလည္း ထြက္စၿပဳလာပါၿပီ။သက္ၿပင္းရွည္ၾကီးခ်ၿပီး အိတ္ကုိဖြင့္ေတာ့ ဝန္ထမ္းဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးက ကြ်န္မ အိတ္ကုိေမႊပါတယ္။ အတြင္းခံအဝတ္ေတြကုိ အေပၚယံတင္ထားတတ္တဲ့ ကြ်န္မအက်င့္ေၾကာင့္ ေဘးကၿမင္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ့ စပ္ၿဖဲၿဖဲရုပ္ေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ပုိေဒါသထြက္လာကာ ရွင္တုိ့မၿမင္ဘူးၾကလုိ့လား လုိ့ လွည့္ ေအာ္လုိက္ေတာ့မွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ကာ တစ္ဖက္လွည့္သြား ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆံပင္ေၿဖာင့္စက္ထည့္ထားတဲ့ အၿဖဳေရာင္ကတ္ထူဘူး ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးကုိ သူမ ရွာေတြ ့သြားၿပီး ဒါဘာလဲလုိ့ေမးပါတယ္…
စိတ္တုိေနတဲ့ ကြ်န္မလည္းေၿဖမေနေတာ့ပဲ ဘူးကုိဆြဲထုတ္ၿပလုိက္ေတာ့မွ သူမက ရၿပီဆုိၿပီး ကြ်န္မကုိ အိတ္ၿပန္ပိတ္ဖုိ့ေၿပာပါတယ္။ ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီးနဲ့ ပါးစပ္ပြစိပြစိလုပ္ကာ အၿပင္ ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္မအနားကုိ လူေတြတအုပ္ၾကီးထပ္ဝိုင္းလာၾကၿပန္ပါတယ္။ Taxi Taxi ဆုိၿပီး ကြ်န္မအနားေရာက္လာတဲ့လူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာတဲ့အထိ စိတ္ရွုပ္သြားရၿပန္တယ္။ U want Taxi လုိ့ေမးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ အက်င့္ပါၿပီး
I wanna go to Yankinလုိ့ ေၿပာလုိက္ေတာ့ သူက 10000 လုိ့ၿပန္ေၿဖပါတယ္…အဲဒီေတာ့မွ သတိရၿပီး ေမာင္ေလးေရ…အစ္မ ဗမာပါ…အဲေလာက္ၾကီးေတာ့ ေစ်းမေအာ္နဲ့ေလလုိ့ ၿမန္မာလုိ ၿပန္ေၿပာရပါတယ္။ ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့ ..ေစ်းမွန္ပါပဲအစ္မ လုိ့ သူကၿပန္ေၿဖေလေတာ့ ဟုိတုန္းက ကြ်န္မအိမ္ကေန ေလယာဥ္ကြင္းကုိ ၂၀၀၀နဲ့လာခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကုိ ၿပန္ၿမင္မိပါေသးရဲ့….မဌားေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အၿပင္ကုိလွမ္းထြက္ေတာ့ အဲဒီေကာင္ေလးက ကြ်န္မ တြန္းသြားတဲ့လွည္းကုိ လွမ္းဆြဲၿပီး ၇၀၀၀နဲ့လုိက္ေပးမယ္ အစ္မလုိ့ လွမ္းေၿပာပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတဲ့ လူေတြၾကားေခါင္းေတြကလည္းမူးေနာက္ေနၿပီမုိ့ ကဲ..သြားမယ္ ဘယ္မွာလဲ ကား ဆုိေတာ့ သူနဲ့ တၿခားလူ၃ေယာက္က ကြ်န္မအိတ္ေတြကုိ ဝုိင္းသယ္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္မလြယ္ထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကိုပါ အစ္မ ကြ်န္ေတာ့္ကုိေပး ဆုိၿပီး ဆြဲယူသြားလုိက္တာ ကြ်န္မမွာ ဘာၿပန္ေၿပာရမွန္းမသိေအာင္က်န္ခဲ့ပါတယ္
ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္မအိတ္ေတြအားလုံးကုိ ကားထဲထည့္ၿပီး ခုနကေကာင္ေလးနဲ့ က်န္တဲ့ ၃ေယာက္က ကြ်န္မအထဲဝင္ၿပီးတာေတာင္ တံခါးမပိတ္ေသးပဲ ရပ္ေစာင့္ေနေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ဒရုိင္ဘာက ညီမေလး..သူတုိ့ကုိ ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဦးေလလုိ့ ေၿပာပါတယ္…
ဟမ္..ဘာအတြက္ေပးရမွာလဲဆုိေတာ့ အထုတ္ေတြသယ္ခေလတဲ့…အိတ္အၾကီးတစ္လုံးရယ္ hand carryအိတ္ေသးေလးတစ္လုံးရယ္ လက္ဆဲြအိတ္ပိစိေလးတစ္ခုရယ္ ဇြတ္အတင္းဆြဲ သယ္္ေပးတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ရယ္ကုိ တြန္းလွည္းကေန taxi ေနာက္ခန္းထဲ ေၿပာင္းထည့္ေပး တဲ့အတြက္တဲ့ သယ္ယူခ ၅၀၀၀ေတာင္းပါတယ္။ နကုိကမွ စိတ္တုိလာတဲ့ ကြ်န္မေဒါသေတြက အဲဒီမွာ စေပါက္ကြဲပါေတာ့တယ္…ဒီမွာ ကြ်န္မက ရွင္တုိ့ကုိ သယ္ခုိင္းတာလဲ မဟုတ္ဘူး..ဒီတြန္းလွည္းကေန taxiထဲေရႊ ့တာေလာက္ကုိ ၅၀၀၀ေတာင္းတာကေတာ့ တရားလြန္တယ္…ဘယ္ႏွယ့္ကုိယ္ႏုိင္ငံကုိယ္ၿပန္လာတာ ေလယာဥ္စဆင္းကထဲက ဓါးၿမပဲ အတုိက္ခံေနရတယ္..မေပးႏုိင္ဘူး လုိ့မ်က္ႏွာမာမာနဲ့ေၿပာၿပီး ကားတံခါးကုိ ေဆာင့္ပိတ္ပစ္ လုိက္ကာ ဒရုိင္ဘာကုိ ကားေမာင္းခုိင္းလုိက္ေတာ့ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေရရြတ္ရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ သူူတုိ့မ်က္ႏွာေတြကုိ လွမ္းၿမင္ရပါတယ္။ အင္း….ရန္ကုန္နဲ့ ငါနဲ့ကေတာ့ စၿပီလုိ့ ေတြးမိၿပီး စိတ္ပင္ပန္းစြာနဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ မွိတ္ပစ္လုိက္ပါေတာ့တယ္…။
ေနာက္ရက္ေတြမွာ ကြ်န္မ အၿပင္ထြက္ေတာ့ ခ်ဳိင့္ခြက္ေပါက္ၿပဲေနတဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ ဝရုန္းသုန္းကားေမာင္းေနၾကတဲ့ ၁၉၉၀ႏွစ္ ဝန္းက်င္ကားေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မရင္ေမာမိပါ ေသးတယ္။ ယာဥ္စည္းကမ္းဆုိတာေတြမရွိပဲ ကားေမာင္းတတ္ရုံနဲ ့ ေခြကုိင္တက္ေမာင္းေနၾက တဲ့လူေတြကုိၿမင္ရေတာ့ ေၾသာ္ ငါတုိ့ဆီမွာဆုိ ကားလုိင္စင္တစ္ခုရဖုိ့ သင္တန္းေတြတက္ ပုိက္ဆံေတြအကုန္ခံ စာေတြက်က္ၿပီး ၾကဳိးစားပမ္းစားေၿဖခဲ့ရပါလားလို့ ေတြးကာလြမ္းမိပါတယ္
ၿမင္ၿမင္သမွ် ကုန္စည္ေၾကာ္ၿငာေတြ ေရာင္းတမ္းဝင္စားေသာက္ကုန္ေတြမွာ တရုတ္အသုံးအေဆာင္ေတြက ထုိးေဖါက္ဝင္ေရာက္ေနတာ ၿမင္ရေတာ့ ကြ်န္မတုိ့ဆီမွာဆုိ made in chinaဆုိတာနဲ့ လူေတြကမ်က္ႏွာရွုံၿပီး အေပါစားေတြေပါ့လုိ့ ေၿပာၾကတာကုိ ေတြးမိကာ့ မဆီမဆုိင္ ရန္ကုန္ကလူေတြကုိ သနားမိသြားပါေသးတယ္… ေၾသာ္…ငါလည္း တခ်ိန္က ဒီလုိၿဖစ္ခဲ့တာပဲလို့ၿပန္သုံးသပ္မိပါတယ္။ shopping center တစ္ခုဆီ ကြ်န္မေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ့ ဝါသနာအတုိင္း ဖိနပ္ဆုိင္ကုိ အရင္ဝင္ၿဖစ္တယ္…. ဟုိးအရင္ကတည္းက ဖိနပ္ဝယ္ရင္ ကြ်န္မဆုိဒ္ကုိ ရန္ကုန္မွာ ဝယ္လုိ့မရခဲ့ေပမယ့္
ေခတ္ေတြေၿပာင္းေကာင္းပါရဲ့လုိ့ ေတြးၿပီး ဝင္ၾကည့္ၿဖစ္ပါတယ္။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ..
၄၁စီးေနက် ကြ်န္မအတြက္ ဆုိဒ္မရွိခဲ့သလုိ အၿမင္သိပ္မဆန္းတဲ့ ဖိနပ္ေတြကလည္း ကြ်န္မကုိ ရင္ခုန္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး…အက်ီ ၤဆုိင္ဝင္ၾကည့္ေတာ့လည္း တရုတ္logoေတြနဲ့ အက်ီ ၤေလးေတြက ကြ်န္မကုိ ဆီးၾကဳိေတာ့ ကြ်န္မ စိတ္ထဲ ငါေရာက္ေနတာ ၿပည္မၾကီးလား ရန္ကုန္လားလုိ့ ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ခု ကြ်န္မ သတိထားမိလာတာက မဟာရန္ကုန္မွ လူသားမ်ားဟာ အင္မတန္ကုိ အမွီသဟဲၾကဳိက္သူမ်ားဆုိတာပါပဲ
လူတစ္ေယာက္ကုိခင္ၿပီဆုိရင္ အဲဒီလူကုိ ခင္ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး…..အဲဒီလူရဲ့ စီးပြားေရး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ….အဲဒီလူရဲ့ မိဘေတြက ဘာၾကီးေတြလဲ…..အဲဒီလူက ဘာအက်ဳိး အၿမတ္ေတြေပးႏုိင္မလဲ…စတဲ့ ေနာက္ပုိင္းက ပံပုိးႏုိင္မွူေတြကုိ တြက္ခ်က္ၿပီးမိတ္ဖြဲ ့ၾကတာပါ။
ဆုိေတာ့ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြက မုိးက်ေရႊကုိယ္ေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္မမွာ ေတာင့္တင္းခုိင္မာတဲ့ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံလည္း မရိွပါဘူး။ကြ်န္မ မိဘေတြကလည္း စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ ေအာင္ၿမင္ေနသူေတြမဟုတ္ၾကသလုိ အပြင့္အခက္ေတြနဲ့ ၾကယ္တံဆိပ္တပ္ထားတ့ဲ စတစ္ကာကပ္ကားစီးႏုိင္သူေတြ မဟုတ္ၾကဘူး
ကြ်န္မကုိုယ္ပုိင္အရည္အခ်င္းနဲ့ ကြ်န္မဘဝကုိ တည့္မွန္ေအာင္ရပ္တည္ေနဖုိ့ကလြဲရင္ ရန္ကုန္ကလူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမက္ေမာၾကတဲ့ ဂုဏ္ၿဒပ္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါဘူး…. ကြ်န္မ သာမန္အိမ္တစ္လုံးရွိၿပီး သြားခ်င္ရာ သြားႏိုင္တဲ့ ခပ္ရုိးရုိး စီးေတာ္ယာဥ္ေလးတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္…ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ…ၿမင့္မားလွတဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ့ေတာ္ၾကီးရဲ့ cashေတြၾကားမွာ သူေဌးသမီးလည္း မဟုတ္တဲ့ ကြ်န္မ မေမာ္ၾကြားႏိုင္ပါဘူး။ အထူးသၿဖင့္ ရန္ကုန္သူရန္ကုန္သား ၁၀၀ရွိရင္ ၁၀၀၀ဖုိးၾကြားတဲ့ မဟာ့ မဟာလူသားမ်ားၾကား မွာ ကြ်န္မလုိ မာယာမသုံးတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ့ တုိးလုိ့မေပါက္ႏုိင္တာ သိပ္ေတာ့လည္း မဆန္းလွဘူး ထင္ပါတယ္….ကြ်န္မ ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ပါဘူး။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ေပးၾကရင္ လည္း ကုိယ္က်င့္တရားေတြထက္ သူမမွာပုိင္ဆုိင္မွူ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ ဘာကားစီးတယ္ဆုိ တဲ့ဟာေတြကုိပဲ ၾကည့္တတ္ၾကတဲ့ ရန္ကုန္သားေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္ကရမွန္းမသိတဲ့ ပုိက္ဆံေတြနဲ့ ခ်မ္းသာေနတဲ့ ေမာ္ဒယ္ေကာင္မေလးေတြက ေစ်းကြက္ဝင္ေနတာေတြ ့ရတဲ့ ေနာက္မွာ ေၾသာ္…လုိ့ အာေမဍိတ္ခ်လုိက္ရုံက လြဲၿပီး ကြ်န္မ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ၾကာေတာ့လည္း အတုအေယာင္ေတြကုိ အစစ္လုပ္ၿပီး ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ၾကီးနဲ့ ရႊံပိတ္ထားတဲ့ ႏြားမေတြကုိမွ အထင္ၾကီးတတ္တဲ့ ရန္ကုန္သားေတြကုိ ကြ်န္မ စိတ္ကုန္လာပါတယ္။ အမွုိက္ပုံေတြ ေပါမ်ားသလုိ လူ ့အမွုိက္ေတြေနရာယူထားၾကတဲ့ ခန္းေဆာင္လွလွေတြကုိလည္း ကြ်န္မ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး…. အဆီယစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ေၿပာင္ေၿပာင္နဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္မည္းမည္းၾကီးေတြ ခ်ဳိင္းၾကားညွပ္ထားတဲ့ လူအမည္ရတဲ့ ေယာက်္ားၾကီးေတြလက္ကုိ ခ်ိတ္ၿပီး ေမာက္မာမာန္တက္ေနတတ္ေသာ အခ်ိန္ပုိင္းနဲ့ ငွားလုိ့ရတဲ့ ေဆးေရာင္စုံ ေကာင္မေလးေတြကုိ လမ္းတကာမွာေတြ ့ေနရတာကုိလည္း ကြ်န္မ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ လူကုိၿမင္ရင္ ဘာဝတ္လာသလဲ အိတ္က ဘာ Brand ဖိနပ္က ဘာ Brandလဲဆုိၿပီးလွမ္းလွမ္း checkတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္လူေတြနဲ့လည္း မေတြ ့ခ်င္ေတာ့ဘူး။
မိတ္ကပ္လူး ပန္းပန္ထားၿပီး အင္အားခ်ိနဲ့ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမဳိ့ ၾကီးကုိ သနားမိေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ဟန္ေဆာင္ေနလုိ့ ဆက္မၿဖစ္ေတာ့တဲ့ ကြ်န္မ… လူပီသရင္ လူရာဝင္တဲ့  ဟုိးအေဝးတစ္ေနရာ ဆီကုိပဲ ၿပန္ဖုိ့ ဆုံးၿဖတ္မိပါေတာ့တယ္……။

အိေရႊရည္ဝင္း
 May 6, 2011 at 3:38pm